Herosi w obozie i zwykłym świecie.

Antena

Życie jest trudne. Wiem, co mówię. Nie można zabrać jakiegoś worka i wrzucić ich do niego wszystkich problemów, obaw zmartwień. Należy się przeciwstawić przeciwnościom losu. Tak jak ja. Mój ojciec zniknął niedawno, a mama... Mamy tak naprawdę nigdy nie poznałam. Nawet przed narodzeniem mojej młodszej siostry nie zawitała do naszego domu. Kiedyś tata wszedł do domu, jak zwykle w dni robocze, i oznajmił mi: "Będziesz starszą siostrą.". Nigdy nie byliśmy normalną rodziną. Zawsze były jakieś problemy, brakowało czegoś. Mieszkaliśmy w San Francisco, ale jeszcze przed narodzinami Lizzy tata, na prośbę matki, przeprowadził się do Nowego Jorku. Mieszkamy na Manhattanie, blisko Empire State Building. Całkiem ładna okolica. Czujecie tą ironię? Wychodzę na balkon w moim pokoju, a tu zapach spalin. Mmmmm.... Cudowne, nieprawdaż? Moi sąsiedzi co tydzień oglądają mecze i różne nieprzyzwoite słowa docierają do naszych uszu przez ściany. W San Francisco mieszkaliśmy w domu, w bardzo spokojnej okolicy. Dlaczego tak nie jest teraz? Tata twierdzi, że to dla naszego bezpieczeństwa.
Ale tata zniknął. Zostawił mnie i Lizzy na pastwę losu. Już tydzień żyjemy chodząc po mieście i szukając taty. Policja w całym stanie szuka go. Czasem mam nadzieję, że mama po nas przyjdzie, przytuli i powie, abyśmy wracały do domu. Będziemy w końcu normalną rodziną. Wszystko będzie na swoim miejscu. Mama, tata i dzieci. To jest prawdziwy obraz szczęśliwej rodziny. To trochę złudne i nieco przygnębiające.
Teraz siedzię na ławce w parku. Jest noc, a Lizzy śpi. Siedmiolatka nie rozumie tej sytuacji tak, jak ja. Opiekuję się nią, bo gdy spała usłyszałam głos mamy dochodzący z bliska: "Nie pozwól, by coś stało się Elizabeth.". Skąd wiedziałam, że to akurat ją słyszę? Wraz z tym zdaniem powróciły wszystkie wspomnienia związane z mamą. Zobaczyłam jej uśmiech i czułe spojrzenie szarych oczu, które, jako chyba jedyne odziedziczyłam po niej. Dotyk blond włosów na policzku i zapewnienie, że cokolwiek się stanie, to będzie nade mną czuwać.
Więc teraz się pytam, mamo, siedząc na ławce oświetlonej blaskiem księżyca: Gdzie jesteś, skoro cię potrzebujemy? My, twoje córki, Rachel i Elizabeth chcemy, abyś nam pomogła. Nie zostawiaj nas tak. Zaprowadź nas w jakieś bezpieczne miejsce. Zrobisz to dla nas? Proszę.
Rachel i Lizzy

____________________

Mam nadzieje, że się podobało. Nuda robi swoje. ;p
Poprawcie, jak było coś źle, dobrze?

karo32104

fajne bylo troche smutne ale genialne pisz dalej

Antena

Nie mam weny, a takie smutne miało właśnie wyjść. Domyśliłaś się kogo to córki?
Podpowiem Ci: Tak samo o rodzinie myślała też córka tego bóstwa. W "Morzu Potworów" było to ciekawie przedstawione.

shorty8

Domyślam się chyba... Ale nic nie powiem, żeby nie wyjsc na idiotkę xD Opowiadanie swietne, czekam na ciąg dalszy;D

Antena

Shorty, błagam, daj mi trochę weny od Apolla, bo nie wiem czy to kontynuować czy zacząć coś nowego, w stylu pamiętnika.

karo32104

jest ekstra pisz dalej a ja mysle ze byla to córka ateny bo jej mama miala szare oczy

Antena

Zacznę pisać ten pamiętnik, może mi wyjdzie.

Tak, Karo domyśliłaś się kto to. ;p

karo32104

no to zaczynaj

Antena

Już opublikowany. ;]

karo32104

zauwazylam

shorty8

DAJE CI WENĘ! Mam nadzieję, że nie ma lagów Very Happy

Percy

Nie lubię Off-topowych opowiadań, sorki , nie wypowiadam się w tej kwestii. ^^

Antena

Percy, zastanów się: Wypowiadasz się na temat komentarzy czy na opowiadania?
Bo jeśli chodzi o komentarze to nie musisz mi dodawać to tego tematu nowego, bo i tak mi nie zależy. Chciałabym za to wiedzieć co powinnam poprawić. I tyle, a jak oceniasz opowiadanie po komentarzach poniżej niego, to już twój problem.

annabeth

Ludzie niewiem czy będe musiała to pisać w każdym temacie ale najwyraźniej tak.
3 posty !

Percy

Antena, wniosek wysnuty z mojego postu powinien być prosty : Nie wypowiadam się , nie jest to odpowiedź na komentarze, lecz na opowiadanie, a sądzę ,że nie masz rozdwojenia jaźni , więc wystarczy, że na temat błędów wypowiem się w jednym temacie. ^^