opowiadania
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 7, 8, 9 ... 14, 15, 16 Następny

shorty8

Widzisz Percy? Dała se radę kobieta xD

Antena

Grunt to wierzyć. xD

shorty8

Ta, to jak go prosić żeby haiku przestał pisać -,- No serio, ty myślisz, że ja tak nie mam? Większość z moich pomysłów mi się śni... Na przykład całe to opowiadanie o Percy' m który umarł to był jeden sen... tylko zakończenie musiałam dopisać, bo się obudziłam xD

Percy

Nie, pod względem ortograficznym dno.

Percy

I dlatego proponowałem jej , że będę poprawiać jej opowiadania, które mi wrzuci na priv, szkoda tylko , że najpierw się zgodziła, a następnie wrzuciła od razu. Surprised

Diafora

Nic nie chcemy. Percy tylko mówi, że my potrafimy więcej ;D

Kamil20

ależ on wie że nic nie chcecie tylko tak powiedzia,la

karo32104

Niemiałem już siły trzymać się na pegazie więc Annabeth przycisnęła mnie do siebie jeszcze mocniej niż wcześniej. Oczy zaczęły mi się same zamykać, ale walczyłem z by nie zasnąć w sen z którego być może bym się wcale nie obudził
- Już nie daleko – powiedziała drżącym głosem
- Tak – odpowiedziałem słabo. Szefie zaraz lądujemy trzymaj się – usłyszałem głos pegaza w myślach. Wytrzymam pomyślałem musze wytrzymać, aż w końcu zamknąłem oczy i zasnąłem.
Poczułem że ktoś mną potrząsa i uchyliłem oczy. Annabeth klęczała przymnie i trzymała mnie za ramiona.
- Nie strasz mnie więcej – powiedziała przytulając się do mnie. A ja pokiwałem nie zauważalnie glową przytakując
- Pomogę ci wstać – powiedziała a ja spróbowałem się podnieść ale nie czułem w ogóle swojej lewej polowy ciała i od razu upadłem. Annabeth przytrzymała mnie i pomogła wstać. Była zdumiewająco silna.
- To jak się tam dostaniemy – zapytałem cicho
- Windą i na sześć setne piętro – odpowiedziała. Poczłapaliśmy do budynku i weszliśmy do środka. Na fotelu siedział jakiś facet który zapewne był kurierem. Przeszliśmy przez bramkę i weszliśmy do windy
- I gdzie tu masz jakieś sześć sześć setne piętro? – zapytałem. A ona sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła jakiś kluczyk który następnie przycisnęła czerwonego przycisku a na nim wyłoniła się liczba. Annabeth nacisnęła przycisk i jechaliśmy w ekspresowym tempie w góre
- Will – powiedziała klepiąc mnie potwarzy aby mnie ocucić
- Hmm.. ?– zapytałem
- Nie śpij – krzyknęła mi nad uchem. Uchyliłem oczy i zobaczyłem wielkie budowle.
- Gdzie my… ?- zapytałem
- Na Olimpie. Nie przemęczaj się – powiedziała i zaczęła mnie ciągną po jakimś moście który wisiała w powietrzu.
Po dwóch minutach doszliśmy do wielkiej budowli. Podeszliśmy do drzwi które otworzyły się przed nami. Annabeth resztkami sil zataszczyła mnie do wielkiej Sali w której siedziało dwanaścioro ogromnych ludzi. Jedna osoba zwróciła na nas swój wzrok. Była to piękna brązowo włosa kobieta i miała tak samo świdrujący wzrok jak Annabeth
- Czego tu szukacie. – zapytał gościu siedzący na samym środku pól okręgu.
- Panie Zeusie, potrzebujemy pomocy – powiedziała Annabeth silą Się na spokojny ton głosu
- Jakiej? – zapytał Zeus
- Medycznej, Will ma ranę zatrutą przez Erynie – odpowiedziała
- A czemuż sądzicie że wam pomożemy – zapytał gościu w okularach
- Sądzę że Zeus i Posejdon z chęcią pomogą swojemu synowi – Odparła Annabeth
- Apollonie, ulecz chłopaka – powiedział Zeus. Po tych słowach zemdlałem na ramieniu Annabeth
- Wyjdzie z tego – zapytał jakiś głos
- Tak – odparł ze spokojem ktoś inny
- Boli – stęknąłem
- Nie długo przestanie – odparł glos. Otworzyłem oczy i zobaczyłem jakiegoś chłopaka w wieku może dziewiętnastu lat
- To Apollo, Will – powiedziała Annabeth która dopiero teraz zauważyłem.
- Dzięki – odpowiedziałem
- Ale za co? - zapytała
- Za to że uratowałaś mi życie – powiedziałem cicho
- Tylko że to ty mi uratowałeś życie skacząc za mną, a ja nawet ci za to nie podziękowałam – powiedziała żałośnie
- Już mi podziękowałaś – powiedziałem i uśmiechnąłem się blado.
- Niby jak, tym że ratując mnie o mało się nie zabiłeś? – zapytała
- Nie… Tym…że jesteś… Przy mnie – wycharczałem. Annabeth uśmiechnęła się słabo i przyłożyła rękę do mojego policzka. A ja poczułem się o niebo lepiej
- Musisz odpoczywać - powiedział Apollo
- Nic mi nie jest – odpowiedziałem szybko
- Ja wiem lepiej niż ty – powiedział z uśmiechem bóg poezji.
- Odpocznij – powiedziała i oderwała rękę od mojego policzka.
- Gdzie my w ogóle jesteśmy? – zapytałem.
- Na Olimpie – rozejrzałem się po wielkiej Sali i zobaczyłem dwanaście wielkich siedzeń które widziałem już wcześniej.
- Acha – odpowiedziałem
- Ktoś chce się z tobą zobaczyć – powiedziała odchodząc wraz z Apollem.
- A kto ? – zapytałem
- Afrodyta – powiedziała Annabeth.
Leżałem sobie spokojnie i patrzyłem w sufit, gdy podeszła do mnie piękna kobieta.
- Witaj Will – powiedziała przymilnie.
- Dzień dobry – odpowiedziałem.
- Wiesz kim jestem? – zapytała.
- No Annabeth powiedziała że chce się ze mną spotkać Afrodyta, więc raczej wiem – odpowiedziałem z uśmiechem.
- A więc Will mam do ciebie takie pytanie. Po co ruszyłeś na te poszukiwania? – zapytała świdrując mnie wzrokiem
- No… Po to żeby odnaleźć Percy’ego – odpowiedziałem zapewne się czerwieniąc
- A tak naprawdę? – zapytała
- No…Po to żeby Annabeth przestała się o niego zamartwiać – powiedziałem cicho
- No właśnie. I jeszcze jedno pytanie.
- Tak – zapytałem przerażony tym co może ta kobieta jeszcze wymyśleć
- Annabeth ci się podoba. Nie prawdaż? – zapytała
- No.. Yyy…eee… A czy ja musze na to odpowiadać? – zapytałem z nadzieją
- Tak musisz – powiedziała stanowczo
- No.. Tak podoba mi się i właśnie dla tego poszedłem szukać tego chłopaka – powiedziałem cicho. A ona tylko pokiwała głowa z zadowoleniem i odeszła. Byłem wycieńczony więc zamknąłem oczy i zasnołem

Antena

Fajne i prawie bez błędu. ;p

karo32104

czyli sie zaczynam wyrabiać

Kamil20

kara ja cię kocham za to opowiadanie
Poryczałem sie je czytając

karo32104

dziękuje za komplement
I ja też ryczałam jak je pisałam

Skaila

Super!!!
To wszystko przez tą cebulę xD

karo32104

tak to napewno przez cebule

Diafora

Lubię smażoną cebulę ;D
A co to opowiadania... Hm.. Daje radę Wink

A więc jak już tak piszę to mam standardowe pytanie. Kidy następna część xD?