shorty
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, ... 41, 42, 43 Następny

Skaila

Do pracy jednajcie się rodacy.
Kurcze ale mi się rymuje

shorty8

Bratnia duszo! xD Mi też się rymuje, nawet często. A co do opowiadania, to mam strasznie dużo czasu na pisanie, bo chora jestem, w domu siedzę, nie mam co robić.
Teraz jestem trochę wkurzona, bo tak:
Napisałam trzecią część opowiadania i zapomniałam jej zapisać. Potem napisałam ją drugi raz, zapisałam, ale jak ją dzisiaj otworzyłam, to zamiast liter były jakieś takie dziwne znaczki czy coś... nie dało się zmienić czcionki, bo to z nią coś się chyba po... hmh. No trudno. Może dzisiaj wstawię trzecią część i czwartą, jak mi się uda.

shorty8

Nie mam pojęcia jak oni myślą w tym obozie. Nie dość, że przyciągnęli nas tu z, jak się okazało, miejsca przyszłej misji, to jeszcze teraz musimy wracać piechotą. W tą i z powrotem. Nawet nie miałem siły żeby zaprotestować. Nie, nie to, żebym nie chciał. Po prostu nie zdążyłem. A po drugie, wolałem się nie mieszać do kłótni Pana D. i Zeusa. Nic tylko grzmiało, i grzmiało.
- A niby dlaczego my mamy te dzieciaki tu dostarczyć? - zapytałem się Chejrona, kiedy już wyszliśmy za teren obozu. Ten tylko podał nam plecaki i nie odezwał się.
- Chejronie - powiedziała cicho Annabeth. - Dlaczego my?
Centaur westchnął.
- Nie wiem. Możliwe, że bogowie mają do was zaufanie. Możliwe, że chcą się was jak najszybciej pozbyć. Chociaż, nie. Ta misja nie jest szczególnie niebezpieczna.
Zamyślony spojrzał na boisko do siatkówki. Ja za to zacząłem się zastanawiać kim są dzieci Apolla. Czy to możliwe żeby dzieci dzieci bogów uczęszczały do naszej szkoły? Nagle uderzyła mnie myśl: A co jeśli chodzą z nami do klasy? Co wtedy? Podejdę do kumpli których znam już niemal rok i powiem:
,,Cześć, jestem synem Posejdona miło mi. To tak na marginesie.''
Annabeth przerwała ciszę.
- Idziemy już. Życz nam powodzenia Chejronie.
Chwyciła mnie za rękę i pociągnęła w stronę lasu. Nie wiem co jej podpowiedziało, że musimy podróżować w nocy. Przez niemal godzinę błądziliśmy w leśnej głuszy napotykając się na dzikie zwierzęta, które w poszukiwaniu pożywienia nie bały się podejść do nas bliżej. Nawet by mi to nie przeszkadzało, gdyby nie to, że do tych zwierząt zaliczały się także dziki i jakieś tam koty. Co chwila wpadałem na drzewa, konary i potykałem sie o zgrabiałe korzenie drzew. Ann nie była wyjątkiem. Bałem się tego, jak będziemy wyglądać po wyjściu do cywilizacji. Wreszcie wyszliśmy na szosę tylko po to, by zobaczyć promienie wschodzącego słońca. W końcu mogliśmy normalnie porozmawiać nie ryzykując tym, że połkniemy jakiegoś owada, albo, że gałązką umyjemy zęby.
- Jak myślisz, jak zareagują? - odezwała się Annabeth kiedy trzymając się za ręce próbowaliśmy dodać sobie otuchy. Staliśmy na pagórku, na skraju lasu. Z daleka widoczne było miasto. Sam nie wiedziałem czego bardziej się bać. Potworów czy znajomych.
- Nie mam pojęcia - powiedziała obejmując ją ramieniem. - Mam nadzieję, że nas nie zlinczują. Tylko...
Nie dokończyłem. Znowu usłyszałem płacz. Ty razem bardziej przenikliwy, przeraźliwy i taki... Nie wiem kim było to dziecko, nie wiem gdzie było i co się z nim działo. Wiem tylko, że mnie potrzebowało. Osunąłem się na kolana, bo nogi miałem miękkie jak z waty. Z oddali docierały do mnie strwożone pytania Ann, ale nie miałem siły jej odpowiedzieć. Nagle wszystko ucichło. Annabeth coś szeptała, pocieszała mnie, ale sens tych słów do mnie nie docierał.
- Nic mi nie jest. Już dobrze - zdołałem tylko wykrztusić. Cały oblałem się zimnym potem, czułem słabość we wszystkich mięśniach. Z pomocą Ann udało mi się jakoś stanąć na nogi.
- Na pewno? - zapytała zaniepokojona.
- Na pewno.
Nie kłamałem. Naprawdę. W mgnieniu oka odzyskałem siły. Annabeth patrzyła na mnie z nadal przerażonym wzrokiem. Chwyciłem ją za ramiona.
- Wszystko będzie dobrze - powiedziałem. Niezbyt przekonywująco mi to wyszło. Sam byłem nieźle przestraszony. - No, uśmiechnij się do mnie.
Na jej twarzy pojawił się blady uśmiech, więc odwróciliśmy się w stronę miasta. Czekała nas wspaniała przygoda. Jedna z wielu, to prawda. No może nie taka wspaniała. Nie jeśli możemy zginąć. Jednak niezrażeni chwyciliśmy się za ręce i zeszliśmy ku światłom budynków.

Wiem, krótkie, pełne błędów, ale cóż. Nie wymagajcie ode mnie czegoś wielkiego, bo mam prawie 38 stopni gorączki, literki mi się plączą. Ale nie martwcie się, białych myszek jeszcze nie widzę. No mam nadzieję, że się spodoba. Możliwe, że niedługo pojawi się czwarta część. Acha, Percy, tu są brakujące przecinki. Zwiały i nie chciały wrócić, to je tu skupiłam:
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,.

Pozdrawiam wszystkich i życzę wesołego Dnia Dziecka Very Happy

Skaila

Zdrowiej!!!

Wracając do opowiadania to jesteś genialna!!!

Percy

BK...
To było... świetne!
A teraz pisz dalej. ^^

shorty8

Ty mnie zmuszasz do pisania, a ja umieram! Szok normalnie... nic mi nie jest i w ogóle, a temperaturę mam ponad 38 stopni. I kit. Globalne ocieplenie w końcu jest.

Percy

Nie umierasz , uwierz. ^^
Mam wtyki w Pałacu Hadesa ,to jeszcze nie twoja kolej. ^^

shorty8

Już raz Hades szanując swoje zdrowie psychiczne mnie z tamtąd wyrzucił. Może jeszcze raz się uda?

Percy

Uda. xD

Skaila

Nie uda musi jeszcze odpocząć po ostatni razie

Percy

On się szybko "Regeneruje".

Skaila

Jeszcze jakieś 2 dni i będzie ok

shorty8

Na Styks, my nawet tutaj od tematu odbiegamy xD

Roxy

no widzisz do czego to doszło trzeba wam jakieś hobby wymyślić czy co ... byle by nie "odbieganie od tematów" to już przerobiliśmy XD

Percy

Roxy ,ty mi tu powiedz , od ilu postów się kończy ta "piekielna" nimfa! xD