Sielanka
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 9, 10, 11, 12 Następny

Percy

Hmm , może być , opowiadanko dobre, błędów nie chce mi się sprawdzać. xD

shorty8

Opowiadanko świetne. PISZ DALEJ! Nie przejmuj się błędami, prawie ich nie widać, a zresztą, jest jeden, moze dwa, czyli standar, a nawed ponad =)

Percy

1-2 ?

WIĘCEJ . xD

shorty8

Chodzi mi o błędy masakrycznie rzucające się w oczy... a je bardzo łatwo jest popełnić, wiem po sobie xD

Percy

Ja patrzę na wszystkie błędy.

Maryszka

Pomimo błędów dzięki Smile

shorty8

Nie martw się błędami, one są jak takie małe krasnoludki, wszędzie wejdą a my ich nie widzimy. Trza se w końcu lornetkę kupić. Chociaż z moim talentem, to teleskop -,-

Andromeda

Błędy nie są tak ważne jak treść. Pisz dalej bo świetnie ci to wychodzi! Very Happy

Andromeda

Czekam i czekam a tu...NIC Sad

Skaila

Szkoła nas wykańcza wielkie sorry!!! Sad

Maryszka

Skaila ma rację.... ja już po prostu nie mam siły na nic Sad

teraz po raz pierwszy od bardzo dawna w ogóle korzystam z komputera...

shorty8

Właśnie widzę... ja jakoś mam trochę czasu, ale jak nie szkoła, to rodzice z obowiązkami domowymi wyskakują Sad

Andromeda

Znam ten ból :/

Binka

Ja też .
A co do opowiadanka to cudo . ; ]

Maryszka

Rozdział... kolejny Smile

Usiadla obok mnie, na nagrzanym piasku.
- nie było Cie na obiedzie. – zauważyła.
- nie byłem glodny.
- Percy, cos się stalo?
- nie, nic. Chciałem tylko pomyśleć. – wiesz, gdy już wyrusze, będę za Tobą tęsknil. – powiedziałem smutno. – no i za kozłonogiem.
- nie masz powodow. – odparla. – będziemy Ci towarzyszyc.
- Co? Nie możecie! Chejron Wam pozwolil? – zapytałem.
- nie, nie pozwolil. Percy zrozum, potrzebujesz nas! – powiedziala. Już chciałem się odezwac, ale ona kontynuowala – a z reszta Grover jest Twoim opiekunem, musi z Tobą iść. Przeciez zawsze Ci pomaga! Ja z reszta tez. – probowala się wybronic.
- Annabeth, ja… ja nie pozwole żeby znowu ktos niewinny przeze mnie cierpial. To niebezpieczne!
- będziemy cierpiec siedząc bezczynnie tutaj, nie wiedzac co się z Toba dzieje i czy jeszcze zyjesz! Percy! Nie ma mowy, nie zostane tu. Choćbym miala wylecieć z obozu. Choćbym miala zginac, będę walczyc z Toba i o Ciebie.
- ale… jesteście dla mnie wazni! Nie chce Was stracic! Zwłaszcza Ciebie!
- to pozwól nam isc ze soba. Z resztą i tak pójdziemy. Czy tego chcesz, czy nie. – powiedziała uparcie. Cóż, nie warto byłoby się z nia kłócic. Po czesci miala racje. Gdybym był na jej miejscu, tez bym tak zrobil.
- w porzadku. – powiedziałem smutno. Nie chciałem, żeby się narazali. Ale niestety, nie umialem jej odmawiac.
Zapadla cisza. Wsłuchiwaliśmy się w szum morza. Przynajmniej ja. Wiatr mocniej zawial, wiec objalem ja ramieniem.
- wiesz, podobało mi się to dzisiaj. – powiedziała zadowolona.
- ale o czym mówisz?
- no wiesz… to… że byłeś o mnie zazdrosny – odpowiedziała melancholijnie.
- to było nie kontrolowane – odparłem lekko speszony.
- Eeej – potrząsnęła mną tak jakby pocieszając mnie – to dowodzi, że Ci na mnie zależy– skwitowała.
- Czyżbyś w to kiedykolwiek wątpiła? – zapytałem zaciekawiony.
- Noo…
- No?
- cóż… no może… czasami…
- podaj przykład. – nalegałem
- …Nie muszę… - powiedziała – Ja w to nie wątpię. Ja to wiem. – z czułością mi odpowiedziała, po czym obejrzała się, czy nikt nas nie obserwuje. – czysto. – po czym pociągnęła mnie za koszulkę bliżej siebie, objęła ramionami kark tak, że byliśmy od siebie w odległości kilku centymetrów. W jednej chwili zaczela mnie calowac. Gdy się od siebie oderwaliśmy, żeby odetchnąć, powiedziala:
- Już możemy nie mieć okazji.
- dlaczego?
- Bo za pare dni wyjeżdżamy na misje.
- to nie znaczy, że… - urwalem, bo Annabeth popchnęła mnie na piasek tak, ze się położyłem i zaczela mnie jeszcze zachłanniej calowac. Tak, jakby mialy to być nasze ostatnie chwile przed śmiercią, czy cos w tym stylu. W każdym razie, nigdy nie widziałem jej w takim stanie. Gdy oderwala się ode mnie, zdołałem wyksztusic tylko:
- Jej…
- zdziwiony?
- troszeczke… Annabeth, jaka znalem nigdy nie była taka…
- porywcza?
- to… tez, ale akurat nie to miałem na mysli. Chodzilo mi raczej o „zaczarowana”.
- to, ze jestem corka Ateny to nie znaczy, ze umiem tylko gadac jak ta przemadrzala kujonka. Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz – powiedziala tajemniczo.
- na przykład? – zapytałem zaciekawiony.
- nie powiem!
- cóż, no dobra. Nie będę się spieral corka samej Ateny. – powiedziałem. Uśmiechnęła się szeroko. Jeszcze jakis czas posiedzieliśmy, a potem udaliśmy się na kolacje.

Z góry przepraszam, nie często spędzam czas przed komputerem, a poza tym równie dobrze wiem, że opowiadanie się robi nudne. Mam zamiar niedługo zacząć nowe, do tego nie mam już cierpliwości.
Dedykuję to Bince, ponieważ ponownie zakochałam się w jej opowiadaniu oraz przywróciła mi wenę. DZIĘKUJĘ! ;*