Spod Księżyca.
Idź do strony 1, 2 Następny

Antena

Prolog

Każdy urodził się pod jakąś gwiazdą. Nie ważne czy znaną, czy jeszcze nieodkrytą. Ale jest ktoś, któremu przy narodzinach nie przyświecała żadna gwiazda. Ten ktoś urodził się w nieistniejący dzień. Dzień, w którym została złamana przysięga. Przysięga, która do dziś skrywa w sobie tajemnicę. Pewna bogini urodziła córkę o oczach szarych jak księżyc w pełni i brązowych włosach. W dzień narodzin dziecka nie przyświecała jej żadna gwiazda. W ten nieistniejący dzień, dwudziestego dziewiątego lutego, przyświecała jej własna matka. Księżyc. Na początku nikt o tym nie wiedział. Tajemnicę udało się dotrzymać do czternastych urodzin dziewczyny. W ten dzień jej świat przestał istnieć. Musiała wszystko porzucić dla tego, żeby żyć. Gdyby nie to oni nie dalii by jej spokoju i ścigali do jej śmierci. Nawet jej jej matka nie wiedziała jak ochronić córkę. W dzień nie mogła, bo wtedy nie mogła dawać znaków. Jako porę pomocy wybrała sobie noc. Srebrnym blaskiem oświetlała jej drogę prowadząc ją do jedynego bezpiecznego dla niej miejsca. Miejsca dla wyjątkowych ludzi. Blaskiem księżyca doprowadziła swoją córkę do Obozu Herosów.
____
I jak?

Skaila

Suuuuupeeerr!!!!
Czy to córka Artemidy?

shorty8

Genialne! tylko dlaczego takie krótkie? Czekam na następną część!

Antena

Tak, to córka Artemidy Wink

.
A następna część już prawie gotowa. I będzie dłuższa Wink

.

Diafora

Ciekawe, ciekawe...
No to dawaj! Wstawiaj.. !

Antena

Jutro wstawię, bo dziś mi się nie chcę. Wink

Diafora

Ty leniu ! xD Noramalnie Shorty przebijasz xD
Już pisałam, że bardzo ciekawe ? O..! tak, pisałam. Ale napisze jeszcze raz. Bardzo ciekawe, genialny pomysł
Kurde już drugi post...

shorty8

O przepraszam bardzo, nikt mnie nie przebija! Jakby mnie było stać na respirator, to bym nawet sama nie oddychała xD Ale zgadzam się, ze powinnaś wstawić ten rozdział. Dla mnie? <robisłodkieoczka>

Antena

Dobra, macie xD. Na mnie działają słodkie oczka Smile

Tylko następny za jakieś dwa-trzy dni.

Rozdział I

Wszystko zaczęło się od tego dnia. W pewnej szkole w Nowym Jorku zadzwonił dzwonek oznajmujący koniec lekcji. Klasa ósma właśnie skończyła lekcje. Prawie wszyscy wyszli. Zostały tylko trzy osoby. Jedna z nich właśnie pakowała książki do torby, gdy usłyszała głos matematyczki:
-A więc to ona. Muszę coś z tym zrobić...
-Mówiła pani coś do mnie?-spytała blondynka słodkim głosem.
-Nie, Ashley, nic nie mówiłam.
-Naprawdę. A właśnie! Masz tutaj twoje ćwiczenia, które zniszczyła ci twoja koleżanka.-powiedziała i wyszła.
-Ej, Lunatyczka, może następnym razem będziesz panowała nad złością, co?-powiedziała Ashley
-Zamknij się.-warknęła owa „koleżanka”.
-Och, czyżbyś coś mówiła?-spytał Dean.
-A co głuchy jesteś, że nie słyszysz? Wy dwaj zamknijcie się! Musicie tu być?!-wykrzyknęła
-Tak, nie wiesz, że uprzykrzani ci życia to nasze hobby?-odparł szyderczo Dean.
-Po uprzykrzacie mi życie kiedy indziej. Teraz muszę iść.
-A gdzie? Przecież nie masz rodziców! Gdzie nasza kochana Lunatyczka pójdzie? Po most?! Ach, jak szkoda nam biednej sieroty!-zaśmiała sią Ashley.
-Po pierwsze, nie jestem Lunatyczka, tylko Luna. Pod drugie mam gdzie wrócić, a po trzecie idźcie stąd!!!
Po tych słowach Ashley z Deanem wyszli. Luna wzięła torbę i wybiegła ze szkoły. Zatrzymała się dopiero w parku pod drzewem. Usiadła i zaczęła płakać. Ona nigdy nie płakała, ale teraz po jej oczach płynęły najprawdziwsze łzy. Łzy bólu i tęsknoty. Płakała przez bogatych, rozpieszczonych dzieciaków. Nienawidziła ich, ale te słowa ją dotknęły. Nie miała nikogo. Pamięta tylko ciepły uśmiech matki i jej dotyk. Łagodny, a jednocześnie stanowczy. Wiedziała, że jej mama nie pozwoliłaby nikomu jej skrzywdzić. Jej tata zmarł gdy miała osiem lat. Czasem opowiadał jej o mamie. Mówił, że była olśniewająca, i że zawsze umiała dobrze wybrać.
Nagle zobaczyła ciemny kształt za drzewem na przeciwko niej. Szybko poderwała się spod jej ulubionego drzewa i pobiegła w stronę lasu. Do przerażonej Luna właśnie doszło, że ten ktoś ją goni. Popatrzyła się przez ramię i wystraszyła się jeszcze bardziej. To nie był ktoś. To było coś. Próbowała pozbierać fakty w swojej głowie. Przypomniała sobie, że widziała już to coś wcześniej. Teraz musiała się tylko zastanowić co to było. Niby normalny człowiek, ale miał najeżony ogon. Chyba już gdzieś widział co to jest, albo o tym czytała.
Gdy była już w lesie potwór zaczął się zmieniać. Miał nadal ludzką twarz, ale jego ciało przypominało lwa. Ogon najeżył się kolcami. Była to Mantikora. Luna w myślach chwaliła swoją dość dobrą sprawność i szybko weszła na drzewo. Mimo tego, że Mantikora była szybka wszystkie ciosy, którymi mierzyła w Lunę chybiły. Dziewczyna stojąc na górnych gałęziach urwała dwie gałęzie. Wzięła sznurek i z jednej zrobiła łuk, natomiast druga posłużyła jej jako strzała. Nigdy nie strzelała z łuku, ale o dziwo strzała trafiła w brzuch potwora. Oszołomiona patrzyła jak z niego zostaje kupka pyłu. Schodząc z drzewa usłyszała głos dochodzący zza jej pleców. Odwróciła się i zobaczyła...

Diafora

Chciałam tylko powiedzieć, że Mantikora należy do tych potworów, których nie da się tak szybko zabić. W książce ostrzeliwały je łowczynie wraz z samą Artemidą i nic Mantikorze się nie stało. Po za tym skąd ona wzieła sznurek w lesie ? Ale to w końcu Twoje opowiadanie, i masz prawo robić z nim co Ci się żywnie podoba Smile

I pomimo nieścisłości nadal mi się podoba. Tylko szkoda, że wy zawsze przerywacie w takich momentach :/...
reasumując: gdyby nie nieścisłości byloby super ( a tak jest tylko fajnie xD ). Z niecierpliwością czekam na dalszy ciąg <robislodko-maslaneoczka> xD

shorty8

Oj fantastyczne! SPODA! Tylko, że po raz kolejny ktoś zakończył rozdział słowami: i zobaczyła... a ja po raz kolejny pytam się: KOGO ZOBACZYŁA?! No, to tyle, opowiadanko, boskie, chyba pierwsze na tym forum, które nie opowiada o losach Percy' ego xD

Diafora

Fakt Shorty, fakt. Że to pierwsze takie opowiadanie, i że boskie, i że tak się kończy :/ Ja stawiam, że zobaczyła Artemidę/satyra/heros/potwora/boga.Tak wiem, wszystko z możliwych xD

Antena

A się pojawi xD.
Sznurek zawsze nosiła w kieszeni, bo niektórzy z jej klasy nieco działali jej na nerwy Wink

Nie można zabić Mantikory? Oo nie wiedziałam. Dzięki siostro Wink

To ty jesteś ta mądrzejsza xD
I ktoś z wymienionych się pojawi.

Diafora

No nie że nie można, tylko że Percemy, Thali, Groverowi, Annabeth, Artemidzie i Łowczynią było ciężko ją 'spłaawić' (tracąc przy tym Annabeth), a co dopiero jednej osobie Smile

A z tym sznurkiem to dobre. Ja chyba też zaczne xD
A to, że ktoś z wymienionych się pojawi to się domyśliłam. Bo w sumie to by został jescze gajowy xD No w potwora wierze najmniej, bo jak by mnie dwa w ciągu dnnia zaatakowały to był rozstroju nerwów dostała, i popadła w depresje xD Ale może ona ma silniejszą psychike xD
Trzeci post..

Skaila

GENIALNE!!!